Bizi
savaştan
ne
korur
Anne?
Evimizin içinde, yanımda yatıyorsun, başka başka insanlar, bir bebek.
Uçak sesleri, bombalamalar..
Hemen elimdeki şemsiyeyi açıyorum Anne, ikimizinde başı aynı şemsiye altında. Seni koruyorum.
Ama anne herkes ölüyor, sanki uykuda gibiler, bedenim çıplak, mahşer günü gibi, işaret parmağımı kaldırıyorum karşımdaki adama karşı, konuşamıyorum ama demek istediğim "Bir ben ayaktayım, bir ben ölmedim" Sesim titriyor, ya şu bebek, o neden öldü.
Yutkunmalar, yutkunamamalar..
Sonra farkediyorum ki bebek nefes alıyor, herkes almaya başlıyor.
Oh diyorum be oh.
