by serap kuzoluk, zahter
Aman Kahvesi'ne ekleyeceğim belki de son fotoğraf. Daha uzaklara gitmek istediğimdendir belki, fotoskeyp'te iki adımda eskimiş görüntüsü verdim. Aksine çok keyifli bir gün geçirdim aslında, 4 yılımın yaşayan kütüphanesiydi belki. Anneciğimin binbir zahmetle hazırladığı içli köfteleri, sarmaları, kadayıfları büyücek bir sofrada yerken, ailemi, dostlarımı, komşularımı düşündüm tek tek, orada olan kocaa sakinleri.. Birbirinden farklı insanlara bakarken, barış bayrağımın renklerini gördüm. Şükrettim. Bir de babam da olsaydı dedim, en çok mezuniyet sonrası sarılırken anneme.
Bir adam var, cağnım ki kendisi, hiçbir şey eskisi gibi olmayacak diyor hayırlı olsun dilerken.. Ah diyorum, şu karasallık devri bitsin artık, beni ancak ada paklar. İmvroz vre!
Seçimlere şu kadar gün kaldı diye gösterdikleri için, haberleri izlemiyorum artık, KPSS illetine ondan sonra kalacak günlerin hesabıyla, korkusuyla. B planımın olmadığını günden güne farkederek.. Özel okullara yine lanet okuyarak, "eğitim haktır, satılamaz derken" ya kendimle çelişirsem diyerek.
Dönmek gerek, etrafımda, dönüşüm gerek, yenilenmek yine yeniden en iyisi. O yüzden şu 3 günlük fotoğraf eski olsun, biz annemle adanın rüzgarında..
